Lela en Joni Flo

Tot 10 dagen voordat ze geboren werd, waren we er van overtuigd dat Lela (18-08-2001) een jongetje zou zijn en Tycho zou gaan heten. Gewoon een gevoel. Natuurlijk hadden we aan het begin van de zwangerschap wel nagedacht over meisjesnamen, maar dat bleek een lastige opgave. We waren dus maar wat blij met dat groeiend gevoel van overtuiging dat het een jongetje zou worden, want over dìe naam waren we het gauw eens. Maar hoe dichter bij het moment van geboorte kwam, kwamen ook de twijfels: wat als het toch...? We hadden al eens aan Layla gedacht. Maar omdat in die periode het geven van in het engels geschreven namen nogal hip was, wilden wij dat dus absoluut niet. En ineens lag de oplossing heel voor de hand: wat als we Layla nou schrijven zoals je het zegt? Zo ontstond Lela. Bij de tweede zwangerschap hadden we ook al gauw een jongensnaam: Floyd. Maar we wisten inmiddels dat we op onze gut-feelings niet konden vertrouwen en dus lieten we ons bij de 20 weken echo vertellen dat Floyd geen Floyd zou worden. Dat vonden we qua naam erg jammer. Zo jammer dat we besloten de naam nog niet helemaal op te geven. Wekenlang hebben we weer zitten dubben over namen tot we uiteindelijk kwamen op Joni (met de "j" als j, dus geen djoni). Een naam die ik kende van Wim, een oud-werkgever van mij. Zijn vrouw Marion kon toen ze klein was haar eigen naam niet zeggen en zei steeds "Jony" als ze het over zichzelf had. Marion en Wim hadden hun dochter Jony genoemd. Die "y" was voor ons weer te Engels, dus daar maakte we een "i" van. Van Floyd besloten we Flo over te houden. Toen Joni Flo (18-01-2004) geboren werd, legden de opa's en oma gelijk de link naar Joni Mitchell. Onbedoeld best rocking!